1Σήμερα σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη αναπτύσσεται ένα μαζικό λαϊκό κίνημα κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης γενικά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ειδικότερα. Αυτό το μαζικό κίνημα εκφράζουν τα επιμέρους κινήματα για την εθνική και οικονομική κυριαρχία στη Βρετανία, (από όπου και ξεκίνησαν όλα αυτά τα κινήματα) με το Μπρέξιτ, στη Γαλλία με τα Κίτρινα Γιλέκα, στην Ιταλία, στην Κεντρική Ευρώπη κλπ. Παντού, έχουμε άνοδο αυτών των μαζικών κινημάτων, που θα πρέπει όμως να διακρίνονται από τα πολιτικά κόμματα που ανέλαβαν εργολαβικά να τα εκπροσωπούν, ενάντια στις παγκοσμιοποιητικές ελίτ (ξένες και συνεργαζόμενες ντόπιες), οι οποίες έχουν οδηγήσει στην ουσιαστική κατάργηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας. Δεδομένου όμως ότι κάποια από τα κόμματα αυτά, ιδιαίτερα σε χώρες σαν την Ιταλία και τη Γαλλία, αλλά και την Ελλάδα, έχουν παλιούς δεσμούς με ακροδεξιές ή παλαιο-εθνικιστικές ιδεολογίες, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» κόλλησε, όχι μόνο στα κόμματα αυτά αλλά και στα ίδια τα λαϊκά κινήματα από πίσω τους, τη βολική αλλά και άθλια ταμπέλα των ‘λαϊκιστικών’, ακροδεξιών αν όχι φασιστικών κινημάτων, ακριβώς όπως κάνουν τα πολιτικά, πολιτειακά και μιντιακά όργανα των παγκοσμιοποιητικών ελίτ, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που μιλούν σαν να είμαστε στο 1939! Γεγονός που σφράγισε βέβαια ιστορικά το οριστικό τέλος της «αριστεράς» αυτής, όπως φανερώνει το γεγονός της μαζικής μετακίνησης των ψηφοφόρων της στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη προς τα κόμματα που εκπροσωπούν τα κινήματα για την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.