Τα εργατικά στρώματα στη Βρετανία άνοιξαν τον δρόμο για πανευρωπαϊκό αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση

1. Ο πολιτικός σεισμός των πολλών ρίχτερ στη Βρετανία δεν ήταν προβλέψιμος για τα ΜΜΕ που ελέγχει η Υπερεθνική Ελίτ και φυσικά ούτε για τα στρώματα της μεσαίας τάξης που είναι συγκεντρωμένα κυρίως στο Λονδίνο. Και ήταν αυτά τα μεσαία στρώματα που κάθε βράδυ έκαναν διαδηλώσεις απέξω από το Κοινοβούλιο ενάντια σε οποιαδήποτε απόπειρα  να προχωρήσει το Μπρέξιτ που είχαν βεβαία υπερψηφίσει τα λαϊκά στρώματα. Χθες όμως ήρθε η σειρά των λαϊκών στρωμάτων που πληρώνουν κάθε μέρα στο πετσί τους την παγκοσμιοποίηση να δώσουν το παρόν τους. Ένα μαζικό παρόν που σάρωσε τα μεσοαστικά κόμματα και κυρίως το Εργατικό κόμμα που τους εκπροσωπούσε. Σε κάθε περιοχή της Αγγλίας εκτός Λονδίνου και από την Ουαλία μέχρι τη Βόρεια Ιρλανδία το ρεύμα του Brexit συμπαρέσυρε τα πάντα και ουσιαστικά αποδιάρθρωσε το Εργατικό κόμμα, αφού ήταν στις εργατικές περιοχές ιδιαίτερα, οι οποίες παραδοσιακά ψήφιζαν Εργατικό κόμμα (από τα χωριά των ανθρακωρύχων που είχαν ματώσει κάτω από την ωμή βία των Συντηρητικών της Θάτσερ μέχρι τις ερειπωμένες βιομηχανικές πόλεις της Βόρειας Αγγλίας που παραδοσιακά ψήφιζαν Εργατικούς) που έδωσαν τη συντριπτική νίκη στον Μπόρις Τζόνσον και το κόμμα του. Η μόνη εξαίρεση ήταν οι Σκωτσέζοι εργάτες που, παρασυρμένοι από ένα βλακώδη εθνικισμό που τους υπόσχεται ανεξαρτησία… μέσα στην ΕΕ, ψήφισαν τους Σκωτσέζους εθνικιστές.

2. Φυσικά, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα που πλήρωσαν μέχρι τώρα τα «αγαθά» της παγκοσμιοποίησης δεν αλλαξοπίστησαν ξαφνικά. Απλά κατέδειξαν τη γύμνια του Εργατικού κόμματος που από τον Μπλερ και πέρα μετατράπηκε σε ένα καθαρό κόμμα των βολεμένων μεσοαστών, στους οποίους ανήκουν και οι “αριστεροί” ηγέτες του καθώς και οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές. Αυτοί είναι η σημερινή «Αριστερά» σήμερα στη Βρετανία και όχι μόνο. Είναι οι ίδιοι «αριστεροί» πολιτικοί απατεώνες τύπου Βαρουφάκη, Τσόμσκι κ.α. που την παραμονή των εκλογών εξόρκιζαν τους Βρετανούς εργάτες:

• να υπερψηφίσουν τους πολιτικούς απατεώνες του Εργατικού κόμματος που εν πλήρη γνώση ότι με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές μέσα στην ΕΕ ήταν αδύνατες οι μαζικές εθνικοποιήσεις κλπ (που υπόσχονταν) και
• να καταψηφίσουν τον «προαιώνιο εχθρό» τους Συντηρητικούς. Έστω και εάν αυτοί ήταν οι μόνοι που έδιναν αγώνα για να μην καταπατηθεί η λαϊκή θέληση υπέρ του Brexit. Δηλαδή, υπέρ της εξόδου από το κλαμπ των καταβολεμένων στην παγκοσμιοποίηση, που ελέγχουν την ΕΕ και εκτελούν πιστά τις εντολές της Υπερεθνικής ελίτ για την κατάργηση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας μέσα από το άνοιγμα και «απελευθέρωση» όλων των αγορών, σαν το πρώτο βήμα για την κατάργηση των κρατών-εθνών.

3. Όμως ήταν στα πλαίσια των κρατών-εθνών που έγιναν όλες οι μεγάλες επαναστάσεις, κυρίως οι σοσιαλιστικές, κάτι βέβαια που είναι αδύνατο μέσα στην πανσπερμία λαών της ΕΕ. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι εδώ και χρόνια οι ελίτ μέσα στον ΟΗΕ διακήρυσσαν ότι το όνειρό τους είναι να γίνουμε όλοι μέσα στην ΕΕ μια νέα «Αμερική» ή «Αυστραλία», δηλαδή συνονθυλεύματα καταναλωτών με μοναδικό όνειρο τον καταναλωτισμό που τους επιτρέπει βέβαια το σύστημα. Στο πλαίσιο της δήθεν πολυεθνικής αυτής κοινωνίας οι μόνοι επιτρεπτοί αγώνες είναι αυτοί για τις ατομικές ελευθέριες, δηλαδή οι αγώνες για την ατομική αυτονομία, ενώ οι αγώνες για τη συλλογική αυτονομία και αυτοδιάθεση, οι οποίοι γίνονται πολύ περισσότερο εφικτοί στο πλαίσιο του κράτους-έθνους, παρά στον ψευτο-διεθνισμό της ΕΕ, συντρίβονται με την ωμή βία (βλ. π.χ.  Κίτρινα Γιλέκα). Αυτού του είδους την κοινωνία επιδιώκουν οι υπερεθνικές ελίτ, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν τους υπηκόους τους απλά σαν εργατική δύναμη (όπου βέβαια τους χρειάζονται) και κυρίως σαν καταναλωτές.

4. Η δε περίφημη «Αριστερά» σήμερα σε όλο τον κόσμο συντάσσεται πλήρως με τις επιδιώξεις αυτές των ελίτ, γι’ αυτό και τα εργατικά στρώματα την εγκαταλείπουν μαζικά. Στη Βρετανία όμως τα πράγματα ήταν πιο πολύπλοκα γιατί είχαν ν’ αντιμετωπίσουν ένα ιστορικό Εργατικό κόμμα με μακρούς αγώνες στο ενεργητικό του (όταν βέβαια η Βρετανία ήταν κράτος-έθνος) κατά των ελίτ. Ο αγώνας αυτός έγινε ιδιαίτερα δύσκολος, όταν με την ευκαιρία που έδωσαν στα λαϊκά στρώματα με το δημοψήφισμα για το Brexit, όντας σίγουροι ότι θα το κερδίσουν, ξέσπασε η κρίση, όταν τα εργατικά στρώματα ψήφισαν μαζικά το Brexit σαν προϋπόθεση για την εθνική και οικονομική κυριαρχία, που με τη σειρά της ήταν προϋπόθεση για κάθε ριζική κοινωνική αλλαγή που αποκλειόταν εξ ορισμοί μέσα στην ΕΕ. Επί τριάμισι χρόνια μετά το δημοψήφισμα, οι ελίτ κι οι παρακαθήμενοι «αριστεροί» ηγέτες του Εργατικού κόμματος και των συνδικάτων έκαναν το παν για να βραχυκυκλώσουν το Brexit με κάθε κοινοβουλευτικό ή μη κόλπο, ή ακόμη και βία στη διάθεσή τους. Και απέτυχαν. Όταν όμως νόμισαν ότι τα λαϊκά στρώματα είχαν πια αποκάμει, επιχείρησαν τις χθεσινές εκλογές, όπου πήραν βέβαια το μάθημα της ζωής τους.

5. Φυσικά ο αγώνας δεν τελείωσε εδώ. Πέτυχε όμως ήδη κάτι πολύ σημαντικό: Ν’ αποκαλύψει τον πραγματικό ρόλο της «Αριστεράς» και του Εργατικού κόμματος σαν κομπάρσων των ελίτ. Αυτό σημαίνει ότι αν αύριο ο Τζόνσον και το κόμμα του αποπειραθούν να προδώσουν και αυτοί τη λαϊκή εντολή με την οποία εξελέγησαν, δηλαδή για ένα καθαρό Brexit–που στην πραγματικότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο με «μη συμφωνία» με την ΕΕ ώστε να μπορεί η κάθε κυβέρνηση ν’ ακολουθεί την οικονομική πολιτική που θέλει– τότε τα λαϊκά αυτά στρώματα που έδωσαν την περήφανη νίκη στους Συντηρητικούς θα τους εγκαταλείψουν πάραυτα, αρκεί να έχει δημιουργηθεί στο μεταξύ κάποιο πραγματικά φιλεργατικό πολιτικό κίνημα που θα τα εκφράζει. Με άλλα λόγια, η μάχη κερδήθηκε, η «Αριστερά» ξευτελίστηκε, αλλά ο πόλεμος βέβαια συνεχίζεται, χωρίς όμως περιττά και επικίνδυνα βαρίδια….

Υ.Γ. Τη στιγμή που η άθλια «Αριστερά» υπέστη δεινή ήττα όταν δεν κατάφερε να εξαπατήσει τους Βρετανούς ψηφοφόρους ότι η άνοδος των Συντηρητικών και των οπαδών του Brexit σημαίνει άνοδο τ0υ… φασισμού, όχι μόνο δεν το ‘βαλε κάτω μετά το συντριπτικό πλήγμα που τους έδωσαν χθες τα εργατικά στρώματα, αλλά θρασύτατα κατέβηκαν και στο κέντρο του Λονδίνου, κάτω από την ταμπέλα “αντιφα” για να δημιουργήσουν επεισόδια επειδή η Βρετανία κινδυνεύει από τον φασισμό! Και αυτό,  όταν τα εργατικά και τα λαϊκά στρώματα ψήφισαν ‘μονοκούκι’ το κόμμα που υποσχόταν να τηρήσει τη λαϊκή απόφαση στο δημοψήφισμα υπέρ του Brexit. Ποιοι είναι λοιπόν οι πραγματικοί φασίστες;;;