Ο μύθος της υποτιθέμενης απομόνωσης που θα φέρει η μονομερής έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη είναι ένα επιχείρημα που έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές τα τελευταία χρόνια από αυτούς μας επιβάλλουν τη σημερινή καταστροφή και προσπαθούν να μας πείσουν ότι «τα Μνημόνια είναι ευτυχία για τον τόπο». Η «απομόνωση εκτός ΕΕ» αποτελεί έναν μύθο που καλλιεργείται σκόπιμα, έτσι ώστε να αποδεχθούμε τη μιζέρια που μας επιφυλάσσεται εντός της και να ζούμε μόνιμα υπό καθεστώς οικονομικής κατοχής, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό για τα επίπεδα διαβίωσης. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική από τον μπαμπούλα που περιγράφουν οι πολιτικάντηδες και οι μιντιακοί τους υπάλληλοι.

Αυτό που προτείνεται για την επαύριο της μονομερούς εξόδου από την ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν είναι απομονωτισμός, αλλά η πραγματική συνεργασία των λαών (οικονομική, πολιτιστική κ.λπ.) στη βάση διμερών και πολυμερών συμφωνιών, τις οποίες θα αποφασίζουμε εμείς και όχι οι Πολυεθνικές για τα δικά τους κέρδη, όπως δηλαδή γίνεται σήμερα. Αποκτώντας την εθνική και οικονομική μας κυριαρχία εκτός ΕΕ, θα είμαστε σε θέση να ενωθούμε με τους υπόλοιπους εθνικά κυρίαρχους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ώστε να καταφέρουμε να επιτύχουμε την οικονομική μας αυτοδυναμία.

Άρα, μακράν του να είναι απομονωτισμός η μονομερής έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, αποτελεί, αντίθετα, τη βάση ενός νέου διεθνισμού, ενός πραγματικού διεθνισμού που θα βασίζεται στον αυτοκαθορισμό των λαών και όχι των αρπακτικών αγορών. Μόνο έτσι θα μας δοθεί η δυνατότητα να καθορίζουμε εμείς οι ίδιοι ποιες είναι οι ανάγκες μας και, συνακόλουθα, την οικονομική μας ζωή, δηλαδή τι, πώς και για ποιον θα παραχθεί, στηριζόμενοι πρωταρχικά στους εγχώριους πόρους και κατ’ εξαίρεση σε ξένους, ανταλλάσσοντας ταυτόχρονα τα πλεονάσματά μας με προϊόντα που δεν θα παράγουμε στο πλαίσιο της οικονομικής αυτοδυναμίας. Μόνο έτσι θα έχουμε την ευκαιρία, για πρώτη φορά από τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους- έθνους μετά την απελευθέρωση από την Οθωμανική αυτοκρατορία, να γίνουμε ένα πραγματικά κυρίαρχο κράτος-έθνος και όχι η τσόντα των Μεγάλων Δυνάμεων, όπως ήμασταν μέχρι σήμερα παρά τους ηρωικούς αγώνες του Ελληνικού λαού, ιδιαίτερα στην εποχή που ξεκίνησε με τον  Β’ ΠΠ και έληξε με την στρατιωτική Χούντα, με τη «γενιά του Πολυτεχνείου» να βρίσκεται σήμερα στην Κυβέρνηση του χειροτέρου Μνημονίου ή στην ‘αντιπολιτευόμενη’ παγκοσμιοποιητική ‘Αριστερά’…

Είναι κατανοητό, προφανώς, ότι λόγω της πλύσης εγκεφάλου που μας κάνουν τόσα χρόνια οι μιντιακές ελίτ σε συνεργασία με την παγκοσμιοποιητική «αριστερά», λέξεις όπως αυτοδυναμία ή/και κυριαρχία ταυτίζονται με τον απομονωτισμό ή και με την ολική καταστροφή. Αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι το Grexit και η οικονομική μας απεξάρτηση από τις Πολυεθνικές (δηλαδή η οικονομική αυτοδυναμία), οι οποίες σήμερα αποφασίζουν για το πώς θα ζήσουμε και πώς θα πεθάνουμε,  αποτελεί την καταστροφή για τις ελληνικές ελίτ και τα μειοψηφικά κοινωνικά στρώματα που ωφελούνται από τις ανοιχτές αγορές της παγκοσμιοποίησης, γι’ αυτό και τη δαιμονοποιούν. Αντίθετα, για εμάς, το Grexit είναι το περιεχόμενο του απελευθερωτικού μας αγώνα για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Και φυσικά, να μιλούν για απομονωτισμό μετά το Grexit οι νεροκουβαλητές, αν όχι άθλια όργανα της Υ/Ε που μας οδήγησαν στη σημερινή καταστροφή, είτε βαφτίζονται «αριστεροί» είτε δεξιοί, αποτελεί το άκρον άωτο του θράσους, ιδιαίτερα όταν σήμερα τα λαϊκά κινήματα για εθνική κυριαρχία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης– που οι άθλιοι αυτοί δεν διστάζουν να ονομάζουν ‘ακροδεξιά’, αν όχι και φασιστικά— είναι η ελπίδα της Ανθρωπότητας για μια άλλη κοινωνία πραγματικού Αυτοκαθορισμού.. Όταν λοιπόν  οι αγώνες ενάντια στην ΕΕ φουντώνουν σε όλη την Ευρώπη, από τη Μεγάλη Βρετανία του Brexit μέχρι τη Γαλλία των Κίτρινων Γιλέκων και την Ιταλία του Σαλβίνι, τότε το Grexit γίνεται το σύνθημα ένωσης του ελληνικού λαού με τα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης, στον αγώνα που δίνουν ενάντια στον ευρω-φασισμό της ΕΕ που κάθε άλλο παρά απομονωτισμός είναι.

Η πιθανότητα να μας επιβάλει η «πολιτισμένη» Δύση εμπάργκο υπάρχει πάντα στο προσκήνιο. Και αυτό γιατί σε πιθανή μας έξοδο από τους θεσμούς που εφαρμόζουν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (ΕΕ, Ευρωζώνη, ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΝΑΤΟ) η Υπερεθνική Ελίτ θα επιδιώξει να μας τιμωρήσει ώστε να μην γίνουμε παράδειγμα και για άλλους λαούς. Ωστόσο, υπάρχουν τα οικονομικά εργαλεία να θωρακιστεί η παραγωγή μας από τέτοιους κινδύνους και, στην προκειμένη περίπτωση, το παράδειγμα (προς αποφυγή) της Βενεζουέλας είναι αρκετά χρήσιμο.

Στην περίπτωση της λατινοαμερικανικής αυτής χώρας, η απροθυμία των ηγετών της μπολιβαριανής επανάστασης να επενδύσουν στην οικοδόμηση παραγωγικής δομής μακριά από τις Πολυεθνικές, βασιζόμενοι αποκλειστικά στα πετρελαϊκά κέρδη με τα οποία χρηματοδοτούσαν τις λαϊκές καταναλωτικές ανάγκες, είχε ως συνέπεια τη σημερινή φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων του πληθυσμού εξαιτίας του αμερικανικού εμπάργκο και των λοιπών οικονομικών κυρώσεων.

Επομένως, ουσιαστικός σκοπός του Grexit, σε αντίθεση με την οικονομική πολιτική που ακολούθησαν οι Μαδούρο και Τσάβες, οι οποίοι ποτέ δεν έσπασαν τους δεσμούς με την παγκοσμιοποίηση και τις Πολυεθνικές, είναι η οικονομική αυτοδυναμία. Μια πολιτική οικονομικής αυτοδυναμίας θα στόχευε, πρωτίστως, στην κάλυψη των βασικών αναγκών όλων των πολιτών και στην οικοδόμηση της απαραίτητης παραγωγικής δομής (αγροτικής, βιομηχανικής κ.λπ.), που θα ήταν ικανή να τροφοδοτήσει την κάλυψή τους. Η χρηματοδότηση της επενδυτικής αυτής προσπάθειας είναι προφανώς το μεγάλο ερώτημα, το οποίο όμως έχει απάντηση, η οποία σκόπιμα αποκρύπτεται: Δηλαδή, μέσω των κοινωνικοποιημένων τραπεζών, τα αποταμιευτικά αποθέματα των οποίων θα αυξάνονταν μέσω κινήτρων για εγχώρια αποταμίευση, μέσω βαριάς φορολόγησης στην υψηλή κινητή και ακίνητη περιουσία και άλλων παρόμοιων μέτρων.

Η ερώτηση αυτή απαντάται σε δύο σκέλη και αυτό γιατί η πραγματικότητα σε σχέση με την Τουρκία, από την οποία εκπορεύονται τέτοιου είδους ερωτήματα, έχει φωτιστεί ιδιαίτερα με τα γεγονότα των τελευταίων ετών.

Αυτό που έγινε εμφανές μετά την προσπάθεια πραξικοπήματος και ανατροπής του Ερντογάν από μεριάς της Υπερεθνικής Ελίτ (και της συνεπαγόμενης ανεξαρτητοποίησης της πολιτικής του) ήταν το εξής: ο κίνδυνος ένοπλης σύγκρουσης με την Τουρκία είναι πολύ μεγαλύτερος ενόσω παραμένουμε τα πιστά όργανα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δηλαδή ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι των πολιτικών τους επιδιώξεων. Και αυτό γιατί η ανεξάρτητη πολιτική που ακολουθεί ο Ερντογάν, η οποία, παρά τις διακυμάνσεις της, προτάσσει τα δικά της εθνικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και όχι αυτά της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε)–σε αντίθεση με τις δωσίλογες κυβερνήσεις που κατάντησαν τη χώρα μας προτεκτοράτο– φέρνει την Τουρκία σε σύγκρουση με τους σχεδιασμούς της Υ/Ε στη Μέση Ανατολή. Έτσι, και ακριβώς λόγω του ότι εμείς αποτελούμε «τα καλύτερα παιδιά» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή, δεν αποκλείεται η πιθανότητα να μας βάλουν να κάνουμε κάποιον αντιπερισπασμό στην Τουρκία, εάν οριστικοποιηθεί η ρήξη του Ερντογάν με τη Δύση ή έστω να μας χρησιμοποιήσουν σαν απειλή για να μην τολμήσει να προχωρήσει σε ρήξη. Το γεγονός άλλωστε ότι οι στρατιωτικοί μας τώρα μιλούν για ‘πρώτο κτύπημα’ εάν θέλουμε ν’ αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τους Τούρκους είναι ενδεικτικό….

Έχοντας αυτά στο νου, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ αποτελεί μονόδρομο μόνο για τις εξαρτημένες ελληνικές ελίτ και όχι για τα λαϊκά στρώματα. Άλλωστε όταν χάναμε την Κύπρο ήμασταν μέλη του και δεν ήρθε να μας «σώσει» η πολιτισμένη Δύση. Ομοίως, όταν οι Τούρκοι ξερίζωναν τον ελληνικό πληθυσμό της Κωνσταντινούπολης, τόσο εμείς όσο και η Τουρκία ήμασταν μέλη του ΝΑΤΟ που δεν κούνησε βέβαια το δακτυλάκι του για να σταματήσει τους διωγμούς. Και φυσικά, την ίδια στιγμή που είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ για να προστατεύει δήθεν την ασφάλειά μας, οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικάνικες οπλοβιομηχανίες τα κονομάνε χοντρά από τις ελληνικές εξαγορές όπλων! Αλλά τότε ποια ασφάλεια προστατεύει το ΝΑΤΟ, αν εξακολουθούμε να έχουμε τόσο υψηλές στρατιωτικές δαπάνες;

Αυτό που γίνεται επομένως ξεκάθαρο είναι ότι το Grexit δεν αποτελεί μία οικονομική συνταγή, αλλά μία ριζικά διαφορετική κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η χώρα, ώστε να μπορεί να θεωρείται εθνικά και οικονομικά κυρίαρχη, με τον λαό της στο τιμόνι. Συνεπώς, πέρα από οικονομικά μέτρα, απαιτούνται και εναλλακτικές πολιτικο-στρατιωτικές συμφωνίες εκτός του ΝΑΤΟϊκού μονόδρομου. Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα θα μπορούσε να προσχωρήσει στον άξονα Ρωσίας-Ιράν-Συρίας, στον οποίο μπορεί να προσχωρήσουν αργότερα και άλλες χώρες εάν επικρατήσουν σε αυτές τα κινήματα για την εθνική κυριαρχία, διασφαλίζοντας έτσι την εδαφική της ακεραιότητα, αλλά και τα οικονομικο-πολιτικά της συμφέροντα ως εθνικά κυρίαρχης χώρας.

Σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής, σε περίπτωση που η Τουρκία προχωρούσε και αυτή σε αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, θα δινόταν μια ιστορική ευκαιρία να αμβλυνθεί η κόντρα με τη χώρα μας.

Μακριά από τις καταστροφολογίες που παπαγαλίζουν οι εντεταλμένοι «ειδικοί» και «ακαδημαϊκοί» περί των δεινών που θα φέρει η έξοδος από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, το Grexit έχει τα εργαλεία που μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του ελληνικού λαού κατά το πρώτο κρίσιμο διάστημα.

Αρχικά, πρέπει να τονίσουμε ότι οι όποιες μελέτες έχουν δημοσιευθεί μέχρι τώρα που περιγράφουν την υποτιθέμενη οικονομική καταστροφή που θα επέλθει, εξετάζουν το ενδεχόμενο εξόδου ΜΟΝΟ από το Ευρώ και παίρνουν ως δεδομένους τους θεσμούς της ΕΕ και την ένταξη της Ελλάδας στη Νέα Διεθνή Τάξη, δηλαδή της ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές. Έχοντας, δηλαδή, ως βάση την υπόθεση αυτή εξάγουν τα «επιστημονικά» τους συμπεράσματα τρομοκρατώντας τον ελληνικό λαό. Αλλά το Grexit με την ευρεία έννοια που προτείνουμε αυτό ακριβώς αμφισβητεί: τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Επί του προκειμένου τώρα, αυτό που θα επακολουθήσει της μονομερούς εξόδου από την ΕΕ αποτελεί προϊόν πολιτικής βούλησης, που σημαίνει ότι οι συνέπειες του Grexit καθορίζονται από αυτούς που χαράσσουν πολιτική και τους στόχους που έχουν θέσει. Το Grexit για το οποίο αγωνιζόμαστε, θα γίνει από τον ίδιο τον αυτο-οργανωμένο λαό, δηλαδή από τις συνομοσπονδιοποιημένες συνελεύσεις του. Συνεπώς, κύριο μέλημα των μέτρων που θα παρθούν θα είναι το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού, αυτών που τόσα χρόνια σφάδαζαν κάτω από τις πολιτικές της ΕΕ, και όχι των λίγων που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια είτε πριν είτε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Το πρόγραμμα που περιγράψαμε παραπάνω για τα οικονομικά μέτρα που πρέπει ν’ ακολουθούσουν την έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ περιγράφει λεπτομερώς πως μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί η κατάσταση τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα, μολονότι βέβαια τα ακριβή μέτρα που πρέπει να παρθούν στη μεταβατική περίοδο δεν μπορούν να εξειδικευτούν πριν να γνωρίζουμε την κατάσταση της οικονομίας τη στιγμή του Grexit, τα αποθέματα της οικονομίας κ.λπ.