Όπως παραδέχονται και συστημικοί αναλυτές, το Brexit ήταν μια λαϊκή επανάσταση. Μια επανάσταση των «από κάτω» ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Αυτό φαίνεται από την γεωγραφική ανάλυση της ψήφου, η οποία δείχνει ότι το Brexit κέρδισε στις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, εκεί δηλαδή που συγκεντρώνεται το σύνολο των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, τα οποία είδαν τις πόλεις τους να υπόκεινται σε έναν βιομηχανικό μαρασμό από την μετακόμιση των παραγωγικών μονάδων στους ασιατικούς παραδείσους. Έτσι, αυτοί που ψήφισαν Brexit ήταν οι άνεργοι, οι επισφαλώς ή περιστασιακά εργαζόμενοι, οι περιθωριοποιημένοι από το καταρρέον κράτος πρόνοιας κλπ.

Σύσσωμη η Υπερεθνική Ελίτ και το μεγαλύτερο μέρος της βρετανικής ελίτ (οικονομική αλλά και πολιτική) — αφού σχεδόν σύσσωμο το Εργατικό Κόμμα, μεγάλο μέρος του Συντηρητικού καθώς και τα παλαιοεθνικιστικά κόμματα των Σκωτσέζων, Ουαλών κλπ) ήταν κατά του Brexit — συστρατεύθηκαν στον αγώνα εναντίον του. Τόσο πριν από το δημοψήφισμα, δηλαδή στην τρομοκρατία για την δήθεν επικείμενη καταστροφή που θα επιφέρει η έξοδος από την ΕΕ, όσο και μετά από αυτό, για να πείσουν τους βρετανούς να αλλάξουν γνώμη για το μεγάλο λάθος που έκαναν. Ταυτόχρονα και η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» (όπως οι δικοί μας «Αριστεροί» απατεώνες) βρέθηκε στο πλευρό του κατεστημένου ώστε να δυσφημίσει το Brexit ως εθνικιστικό και ρατσιστικό. Εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια, «εναλλακτικά» σάιτ –ακόμη και ο εγκληματίας Ομπάμα– χρησιμοποιήθηκαν για να τονίσουν τους υποτιθέμενους κινδύνους ενός Brexit. Η πραγματική αιτία πίσω από αυτήν την λυσσώδη προσπάθεια ήταν ο φόβος των ελίτ για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλεί το Brexit, οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν μέχρι και στην κατάρρευση της ΕΕ. Η τρομοκρατία που προσπάθησαν να επιβάλλουν όμως έδειχνε περισσότερο τον δικό τους τρόμο μπροστά στο ενδεχόμενο τα λαϊκά στρώματα της Βρετανίας να ξυπνήσουν τις συνειδήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών.

Για να πραγματοποιηθούν όμως τα αιτήματα για οικονομική και εθνική κυριαρχία που ώθησαν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης να ψηφίσουν ΒREXIT, η έξοδος από την ΕΕ δεν αρκεί, παρά είναι απλά το πρώτο βήμα. Η ικανή συνθήκη είναι η ολοκληρωτική έξοδος από τους θεσμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΠΟΕ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΝΑΤΟ κλπ) και η ταυτόχρονη προσπάθεια οικοδόμησης μιας αυτοδύναμης οικονομίας. Διαφορετικά, μπορεί κάλλιστα μια χώρα να βρίσκεται εκτός ΕΕ, αλλά να είναι πλήρως ενταγμένη στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, εφαρμόζοντας στο σύνολο τις πολιτικές που επιβάλει. Μια τέτοια προοπτική, δηλαδή της ολοκληρωτικής εξόδου, θα ήταν και η μόνη προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, δείχνοντας έτσι τη σημασία που μπορεί να παίξει ο λαϊκός παράγοντας στο να σπρώξει προς τέτοιους είδους εξελίξεις, αν όχι να πάρει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του. Αυτό όμως δείχνει γι’ άλλη μια φορά τη διαφορά μεταξύ λαϊκών κινημάτων για την εθνική κυριαρχία και κομμάτων που τα εκπροσωπούν. Ούτε το UKIP ούτε το κόμμα Brexit θα έθεταν ποτέ θέμα εξόδου γενικά από την ΝΔΤ (Νέα Διεθνή Τάξη). Αυτό που επιδιώκουν είναι απλά η έξοδος από την ΕΕ, η οποία πράγματι θα έδινε την ευκαιρία στο Βρετανικό λαό ν’ ανακτήσει μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας του. Και αυτό είναι βέβαια πολύ σημαντικό γιατί χωρίς την εθνική κυριαρχία δεν υπάρχει πιθανότητα ένας λαός να μπορέσει να προχωρήσει σε βαθύτερα αιτήματα κοινωνικής αλλαγής (πχ για μια ΠΔ ή για μια σοσιαλιστική κοινωνία κλπ). Μόνο μέσα από την οικονομική αυτοδυναμία, που προϋποθέτει ρήξη με την ΝΔΤ, είναι δυνατή σήμερα μια συστημική αλλαγή. Γι’ αυτό και οι δήθεν αντισυστημικοί τύπου ΚΚΕ που υποτίθεται ότι παλεύουν για συστημική αλλαγή μέσα στη ΝΔΤ, απλά εξαπατούν τα λαϊκά στρώματα. Ο Σοβιετικός λαός έκανε τη μεγαλειώδη επανάσταση του 1917 για να καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα, σύμβολο της τότε συστημικής εξουσίας. Σήμερα τί ακριβώς θα έκανε ο Ελληνικός λαός με τη χώρα του ακόμα στην ΝΔΤ; Θα καταλάμβανε το Μαξίμου όπου διαμένουν οι υπάλληλοι της ΕΕ και της Υ/Ε, ενώ την επομένη βέβαια η Υ/Ε θα είχε στραγγαλίσει οικονομικά τον Ελληνικό λαό, χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε τουφεκιά, όπως κάνουν για παράδειγμα σήμερα στη Βενεζουέλα, στραγγαλίζοντας μάλιστα ένα καθεστώς με υπερ-20ετή θητεία; 

Οι Βρετανοί ήταν ο πρώτος λαός που έδωσε ένα τόσο ηχηρό ράπισμα στο ευρωπαϊκό (αλλά και διεθνές) κατεστημένο. Από τη στιγμή που το BREXIT κέρδισε στο δημοψήφισμα του 2016, σύσσωμη η παγκοσμιοποιητική ελίτ, τόσο εντός όσο και εκτός χώρας, επιχειρεί να αντιστρέψει το αποτέλεσμα αυτό. Έχουν όμως περάσει σχεδόν 3 χρόνια από τον Ιούνιο του 2016 και η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται ακόμη στις αλυσίδες της ΕΕ και θα βρίσκεται εκεί τουλάχιστον μέχρι τον Οκτώβρη 2019, καθώς οι διαδικασίες είναι σκόπιμα χρονοβόρες. Και αυτό, γιατί η κυβέρνηση των Συντηρητικών αντί να σπάσει μονομερώς τους δεσμούς της χώρας με την ΕΕ, αμέσως μετά το βροντερό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, αποφάσισε να υπάγει τη διαδικασία εξόδου στο περίφημο «άρθρο 50» για συναινετική έξοδο, που έχουν καταστρώσει οι ελίτ με στόχο να κάνουν ουσιαστικά αδύνατη κάθε πραγματική έξοδο από την ΕΕ γενικά και την ΝΔΤ γενικότερα. Και αυτό διότι πραγματικό Brexit προϋποθέτει βέβαια την έξοδο από την Τελωνειακή Ένωση και την κατάργηση των «4 ελευθεριών» .

Ο απώτερος σκοπός των ελίτ είναι αν όχι να ματαιωθεί τελείως η έξοδος από την ΕΕ (όπως απαιτούν κυρίως οι «προοδευτικοί» Εργατικοί βουλευτές που καλούν σε επαναληπτικό δημοψήφισμα!), τουλάχιστον να υπάρξει ένα «μαλακό» Brexit, δηλαδή (κατά πάσα πιθανότητα) ένας μερικός έλεγχος των μεταναστευτικών ροών και η συνέχιση με διαφορετική μορφή των σχέσεων της Μεγάλης Βρετανίας με την ΕΕ, μέσα βέβαια στην Τελωνειακή Ένωση κτλ. Ωστόσο, οι διαστάσεις της αντεπανάστασης ποικίλουν από τον οικονομικό, τον πολιτικό έως τον ευρύτερα πολιτιστικό τομέα. Στον πολιτικό τομέα, το «Σχέδιο Φόβος» (Project Fear) των ελίτ που ξεκίνησε πριν από το δημοψήφισμα συνεχίστηκε και μετά, με στόχο να αποθαρρύνει όσους ψήφισαν υπέρ της εξόδου, αφού πρώτα τους χαρακτήρισε φασίστες και ρατσιστές, εκμεταλλευόμενοι το πρόβλημα της μετανάστευσης. Αντίστοιχα, στον οικονομικό τομέα, από την πρώτη στιγμή οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στη βρετανική στερλίνα ερμηνεύονταν ως αποτέλεσμα της BREXIT ψήφου που θα οδηγήσει, εν τέλει, την οικονομία σε καταστροφή. Ο γνωστός «ευεργέτης» Σόρος έπαιξε βασικό ρόλο στη κατακρήμνιση της αξίας της στερλίνας (όπως είχε προβλέψει!), που έχασε σχεδόν το 1/5 της αξίας της αμέσως μετά το δημοψήφισμα. Χαρακτηριστικά, όποτε οι πολιτικές εξελίξεις φανερώνουν την κατακρήμνιση του Brexit (όπως τελευταία μετά την άκαρπη πάροδο της κρίσιμης ημερομηνίας 29 Μαρτίου που υποτίθεται η Βρετανία θα ήταν εκτός ΕΕ), τότε «κατά σύμπτωση» ανεβαίνει η αξία της λίρας στα Χρηματιστήρια, δίνοντας σήμα στο Βρετανικό Λάο για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται εάν θέλει να έχει «το κεφάλι του ήσυχο».

Όμως, παρά το γεγονός ότι ολόκληρο το σύστημα (διεθνές και εσωτερικό) έχει πέσει στον Βρετανικό λαό, όλες οι ενδείξεις φανερώνουν ότι όχι μόνο δεν έχει μειωθεί η απήχηση του Brexit, αλλά ότι αντίθετα έχουν πεισμώσει τον λαό ακόμη περισσότερο, για την περιφρόνηση που δείχνουν στη βούλησή του και είναι πολύ πιθανό να στρέψουν τα λαϊκά στρώματα σε ανοικτή αντίσταση, η οποία μπορεί να πάρει ακόμα και βίαιη μορφή, όπως με τον κεφαλικό φόρο της Θάτσερ σχεδόν 30 χρόνια πριν.